De laatste volle week in Liberia. Na de nacht in de kliniek, voelde ik me al veel beter op zondagochtend. Dat was voor een groot gedeelte te danken aan de goede zorg. Zeer waarschijnlijk heb ik een voedselvergiftiging opgelopen, en geen malaria. Daar kreeg ik wel medicijnen voor, omdat ik wel de symptomen voor had. Afgelopen dagen ben ik wat voorzichtiger geworden met mijn eetgewoonten, want het leek me niet verstandig nog een keer zoiets mee te maken. Ik voelde zondag wel dat m’n korte ziekbed me lichamelijk afgemat had, dus ik kon de eerste dagen niet veel meer dan uitrusten. Maar dat was geen ramp. Anneke bleek een uitstekende verzorger te zijn en ik had films en boeken. Ik heb afgelopen maanden hier heel veel boeken gelezen. We hebben hier een goed gevulde boekenkast, en ik voelde me net een kleine jongen in een snoepwinkel. Te weinig tijd helaas om al de goede titels te kunnen lezen.
Een restaurant bij ons in de buurt heeft een wifi-verbinding waardoor ik afgelopen weken zo nu en dan kon bellen met de familie. Normaliter kon dat onder het genot van een plaatselijk gebrouwen Club Beer, dat was afgelopen week helaas niet mogelijk vanwege de medicatie.
Afgelopen zaterdag ging ik voor de laatste keer naar Bomi, naar een dorpje genaamd Joe Village. Daar woont de vader van Mambu. Hij is al een hele oude man en woont momenteel in een slecht huis dat de regentijd waarschijnlijk niet zal overleven. Momenteel wordt er door Mambu en andere werkers een nieuw huis voor hem gebouwd. Het huis is gemaakt van modderstenen, en wordt heel mooi. Vandaag was een hele bijzondere dag. Anneke had voor me geregeld dat ik mee kon op een binnenlandse vlucht van Samaritan Purse. Een organisatie die veel werkt in Lofa-county. Met de auto acht uur rijden, met het vliegtuig een uur. Ik mocht als ‘co-piloot’ mee vliegen bij het transporteren van medewerkers. Het vliegveld van Lofa-county bestaat slechts uit een grasveld, een container en een palawa-hut (open dat maakte het wel extra bijzonder. Onderweg kon ik via de head-set praten met de piloot, een Amerikaan die al zijn hele leven vliegt voor hulporganisaties. Het vliegveld in Monrovia wordt momenteel aleen gebruikt door hulp-organisaties zoals UN, World Food Program, USAID en Samaritan Purse. Momenteel wordt er ook een hangar gebouwd voor de MAF, die hier in de toekomst gaat vliegen. Vanavond hebben we als een soort van afsluit gegeten bij het Royal Hotel, midden in de stad. Er is een dakterras op de 4de etage van waaruit je een prachtig uitzicht op de stad hebt. Grappig was dat ik als Hollander het lokale Club Beer prefereer, en Mambu Heineken dronk. Het was een hele gezellige avond en het ijs achteraf smaakte ook erg goed! Op de terugweg mocht ik nog even genieten van het verkeer in Monrovia. Ik blijf me verbazen hoe efficient de taxi’s hier rijden. En het bewonderenswaardige vind ik de mensen nooit klagen (de auto’s daarentegen), ze zijn blij dat ze een plekje hebben. Ik zal de rest van de avond spenderen aan het uitlezen van m’n laatste boek, en het inpakken van m’n koffer. Ik vertrek woensdag om 5 uur ’s ochtends Liberiaanse tijd vanaf Airport Robbersfield. Ik hoop na een tussenstop in Cassablanca 12 uur later weer op Nederlandse bodem te landen.